100 jaar oude billen!
13 Maart 2014 | Israel, Tel Aviv
Wat gebeurt er als je 2 onverantwoordelijke, onbezonnen, levensgenieterters bij elkaar zet? Die komen natuurlijk iedere dag in stijl te laat! Ja, en waar begin je dan van weken niets van je te laten horen? Hihi. Het is hier gewoon ontzettend leuk. Dat is moeilijk in een verslagje weer te geven. Inmiddels hebben we al zo veel meegemaakt, mensen ontmoet, gezien en beleefd. We gaan proberen om jullie daar een beetje deelgenoot van te maken.
GALEY HA'OPERA
We hebben ons in de afgelopen weken verschanst in het verzorgingstehuis Galey Ha'Opera. Vlakbij de zee van Tel Aviv.
Het Hebreeuwse woord voor 'verzorgingstehuis' is 'Beth-a-vot-'. Beth is te vertalen met huis, a-vot is te vertalen met het meervoud van 'Abba', de vaderen. Vrij vertaald is het dus 'het huis van de vaderen'. De mensen wonen hier op drie verschillende verdiepingen. Wij werken beiden op een verschillende afdeling. In het begin was het vooral wennen. Alle mensen hebben zo hun eigenaardigheden. Een van de bewoners, Lea, piept de hele dag als een klein kind. Allemaal geluidjes aan elkaar. O-jeh, o-jeh, o-jeh, o-jeh, o-jeh of oeter, oeter, oeter, oeter, oeter, zou ze stiekem groot fan zijn van Romana? Het maakt het soms lastig communiceren, maar heeft ook z'n voordelen. Je hebt namelijk van die dagen waarop je besluit het eens anders te doen dan anders. Mali is een vrouwtje wat nooit praat. Weinig leven in haar ogen. Altijd dezelfde strakke blik. Als je bedenkt hoe leuk het is dat je gewoon van alles in het Nederlands kan zeggen, zonder dat ze door heeft wat je zegt, is hilarisch. Zolang je erbij lacht, zit het wel goed dachten we. Evelien waande zich voor een moment in sprookjesland en zei net als Roodkapje lachend tegen haar: 'wat hebt u een grote neus' (en denk: en wat een grote o-ren!'). Vervolgens wilde Mali de komende 5 minuten niets meer eten. Op het moment dat Jacob, zittende aan dezelfde tafel, vertelt dat Mali Dutch spreekt, is een soort van verslikken in een slok water. Gelukkig blijkt hij toch op Deutsch te doelen ;).
Een andere bewoner is Tsipi. Ook wel Tipsi. In haar glorie jaren was Tsipi een hoge en belangrijke officier in het Israelische leger, docente Engels en gids. Alles wat Tsipi zegt, komt er zingend uit. Alsof ze een rol heeft in een opera. In het leven van Tsipi is alles 'wonderful'. Als we op een gegeven moment aan het wandelen zijn zegt ze: I really like you, do you want to be my daughter'? Ik beloof voor de weken hier haar dochter te zijn. Eén van haar andere favouriete onderwerpen van gesprek is het vinden van een vriendje. Bij iedere wandeling drukt ze me weer op 't hart: 'I'm going to find a boyfriend for you'. 'You will send me a postcard?' is de zin die we minimaal 10 keer per dag horen. Hierna volgt altijd een standaardconversatie:
- ''You remember my name?'
'O yes, your name is Tsipi, right?'
- "What about the boyfriend? He needs to be clever and rich, right?"
"Rich is not important for me. But tell me when you find one".
- 'It's difficult to find you one, because you are so beautiful!'
"Thank you"
- ''Will you write to me?"
'Yes, ofcourse we will"
- "Tsipi, Galey Opera, there is only one Tsipi in the house".
Wat vervolgd wordt met het krampachtig vasthouden van de stoelleuningen, Tsipi sluit de ogen.. tot de volgende vijf minuten. "You remember my name?" blablabla.
Naast deze eigenaardigen geven veel momenten ons ook heel veel plezier. Mosje die zijn eten vaak over z'n hoofd uitsmeert of Amir die altijd op jacht is naar meer suiker en toetjes. W betrapten haar op heterdaad in de keuken toen ze haar sokken en broek vol stond te stoppen met toetjes. Een stelende bejaarde. We hebben hier in het bejaardentehuis ontzettend veel gelachen met en om bewoners. Gerard, een andere vrijwilliger hier, komt ook uit Nederland. Hij is als een vader voor ons (zoals zijn leeftijd ook acht). Hij komt al jaren achter elkaar in Israel en heeft hij hier veel contacten. Eén van de projecten waar hij ook aan meewerkt is de 'soupkitchen'. Hier wordt eten gemaakt om vervolgens uit te delen aan dakloze mensen in een park in Tel Aviv. Tijdens één van deze middagen ontmoeten we Daniel. Daniel is 6 jaar lang getrouwd geweest met een Nederlandse vrouw, daardoor spreekt hij een aardig woordje Nederlands. Tijdens het praten spettert hij er gezellig op los, waardoor je het slijm soms van je mond moest vegen. Hij droeg een soort zwembroek die heel wat maatjes te groot was. Hierdoor hangt zijn ene pijp halverwege zijn knie, de andere er een heel stuk boven. Dit matcht erg mooi bij zijn vest, die een beetje op dezelfde manier om zijn lijf hangt. Waarbij het ene touwtje van zijn vest een halve meter langer is dan de andere. Op zijn hoofd droeg hij een rood, groen, geel mutsje, eentje zoals van die bruine wietrokende bananenmannen op hun hoofd hebben. Alles te samen is het een heel aandoendelijk mannetje. Hij draagt deze muts omdat het hem naar eigen zeggen beschermt tegen de duivel. Eenmaal binnen in een goede omgeving zet hij de muts dan weer af :).
AVONTUREN MET DE BUREN
In ons dagelijks leven bewonen we een appartement (zie impressie foto)aan de overkant van de straat van het verzorgingstehuis. Op de 1e verdieping woont een man van rond de 25 waarmee we een klein avontuur hebben beleefd. Het begon allemaal met een vermoeden dat deze buurman niet helemaal te vertrouwen is. Zijn huis wordt platgelopen door allemaal jonge mannen en vrouwen. Wanneer we langslopen ruikt het regelmatig naar wiet. Soms vraagt iemand die langs komt aan ons 'you are also coming for smoking?'. Ook is de buurt waarin we wonen niet de beste buurt. Ons vermoeden groeide dat onze buurman wellicht een drugshandelaar is. Terwijl het gebruiken en dealen van drugs in Israel verboden is. Als er op een avond een aantal vrienden voor zijn appartement aan het wachten zijn, besluiten we de stoute schoenen aan te trekken. Evelien stapt erop af en vraagt 'Is you're friend a drugsdealer? There are so many people coming in and out every day, and when we pass his door we sometimes smells wiet'. De kerels kijken ons verbaasd aan en ontkennen. Volgens hen werkt de buurman als vastgoed adviseur en krijgt hij daarom vaak mensen op bezoek. We bedanken de mannen voor het gesprek en lopen door naar ons appartement. 15 minuten later horen we iemand hard naar boven rennen en wordt er agressief op de deur gebonkt. 'Open the door, open the door!' 'What did you said about me?!' schreeuwt de buurman. Annika doet net alsof ze nergens van afweet en reageert ontkennend. Misschien was het mijn vriendin? Als ze duidelijk maakt dat Evelien niet thuis is, maakt de buurman uiteindelijk rechtsomkeer. We glippen onze kamer in en bedenken dat het foute boel is. Er is niemand anders thuis en wij wonen op de bovenste verdieping. Even later wordt er weer aan de deur geschud en gebonkt: 'open the door, open the door!' We vliegen het appartement door op zoek naar plekken om te ontsnappen. Hoe hebben we zo stom kunnen zijn? Als onze agressieve buurman werkelijk een drugsdealer is, dan kan onze naïeve vraag best een vervelend einde krijgen. Om een lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk zijn we samen met een collega van het verzorgingstehuis naar buiten gegaan. De volgende dag zijn we een paar dagen naar Jeruzalem vertrokken en hoopten we dat de buurman bij terugkomst het hele voorval vergeten zou zijn. Helaas bleef hij de volgende dagen ook weer aankloppen als we alleen thuis waren. Voor ons was het best een beangstigende ervaring. Uiteindelijk liepen we hem bij toeval tegen het lijf en na een kort gesprek is het contact hersteld. Zoals hij zei: 'I only try to be nice to you'... Met die 'belofte' leven we sindsdien weer in vrede met hem (hoewel we 's avonds nog wel zachtjes naar boven
sluipen zodat de buurman de deur niet open doet).
MANNEN
Verder vermaken we onze dagen prima. In onze vrije tijd hebben we al heel wat afgewinkeld omdat de kleding hier zo leuk is. Zo waren we op een gegeven moment in een heel leuk winkeltje vlakbij ons appartement. De man was een absolute topverkoper. Hij gaf continue kussen op je voorhoofd, pakte je bij je nekvel als hij het ergens niet mee eens was en zei bij alles 'honey'. 'Honey, I will make a special price for you', 'honey, it's only 280 sjekel and 2 kisses'. 'This is beautiful and absolutly your colour, honey'. It's beautiful, honey'. 'O and take off your bra, honey, because the dress will better for you like that'. Haha! Mocht je een minderwaardigheidscomplex hebben, dan is Israel waarschijnlijk de beste plek om naartoe te gaan. We hebben ondertussen een flinke stapel briefjes met mobiele nummers verzameld, altijd handig ;). Onze topkandidaat is wel ene Maurisio, Fabricio of Esparanza. Hij spant de kroon door drie maal een facebookverzoek te sturen onder telkens een andere naam en nieuwe profielfoto. Hij kwam zelfs met een doos bonbonsjes op de proppen! Werden we niet op straat aangesproken dan zijn het de bewoners wel weer die vertellen hoe mooi je wel niet bent. 'Why you are so beautiful?'. Wij zeggen dan altijd maar dat God ons zo mooi gemaakt heeft.
BRUILOFT
Naast alle aandacht van mannen hebben we ook een heel leuk feestje mogen meemaken. Een aantal weken geleden ging een collega van het bethavot trouwen, Eli. Na twee dagen met hem samengewerkt te hebben vraagt hij of we bruidsmeisje en flowermeisje op zijn bruiloft willen zijn. Enigszins verbouwereerd stemmen we in met zijn verzoek. Heel wat dans- en oefenavondjes later, breekt dat eindelijk de bruiloft aan. Zijn verloofde, Asmait drukt ons nog op 't hart dat we niet 8.30 of 8.10 of 8.01 er moeten zijn maar 8.00. Een vergeten wekker later, haasten we ons in ons bruiloftkostuum naar de bruid toe. Een goed half uur later bereiken we het huis waar het allemaal staat te gebeuren. Hier blijkt iedereen net uit de veren. De meeste mensen moeten zelfs nog komen. Tja, op z'n Afrikaans. Dat hadden we kunnen weten natuurlijk.
De bruiloft zelf is echt fantastisch, wat een feest! Nog nooit zoveel gedanst en gelachen op een bruiloft. Het is dat Nederlanders zo houterig zijn anders hadden we gewenst dat het er op onze bruiloften ook zo aan toe zal gaan. Dit was echt een belevenis en een dag waar we super van hebben genoten.
UITGEHUWELIJKT
Op een gegeven moment kregen we een vreemde vraag. In Israel zijn veel vluchtelingen. Zij kunnen nergens heen, de regering speelt een gemeen spelletje want zei zeggen niet dat je het land uitmoet, maar maken het de vluchtelingen wel heel moeilijk. Ze kunnen bijvoorbeeld niet studeren, (waar Israeli's studiefinanciering krijgen), ze krijgen de tweederangsbanen en op allerlei manieren wordt hen het leven lastig gemaakt zodat ze ook niet willen blijven. We kregen de vraag of Evelien zou willen trouwen met een man (zie foto) om hem in het buitenland te krijgen. De man betaalt geld aan de vrouw. Zo snel als mogelijk scheiden ze weer van elkaar in het buitenland. Het gaat om het ondertekenen van een huwelijkscontract zodat deze man naar NL kan. We hebben er nog serieus overna gedacht ook, haha, voor het weet komen we getrouwd en al terug.
VINTAGE
We vinden het leuk om nog wat korte annekdotes te delen. Bijvoorbeeld deze over vintage. Anneke is gek van oude koffers. Bij toeval vinden we in het appartement vintage koffers onder een dikke laag stof. Vet cool. Deze koffers zijn van een ingenieur met de naam Paul Liberman geweest. Het zijn vier koffers en samen wegen ze wel 15 kilo. Maar we gaan toch proberen om deze mee naar NL te slepen. We hebben heerlijke discussies gehad over hóe we dat gaan doen met het extra gewicht. Het leuke aan dit verhaal is dat we erachter kwamen dat de eigenaar was overleden. Na een gesprekje met Ilgal - over het feit of we ze al dan niet mee kunnen nemen - komt Annika vrolijk meedelen: 'Goed nieuws, Paul Liberman is dood!'. Niet zo netjes, maar we hopen ze straks aan jullie te kunnen showen.
HET ONGELUKJE MET DE ROLSTOEL- EVELIEN
Oved is waarschijnlijk de meest relaxte persoon van de afdeling. Hij vindt altijd alles best. Vroeger is hij een bekende officier geweest in het leger, de rechterhand van één of andere belangrijke Israeli. Op een mooie dag besluit ik samen met hem te gaan wandelen. Als ik hem vraagt waar we heen zullen wandelen zegt hij: 'I prefer to go where you want to go'. Niet ver bij Galey Opera vandaan staan we te wachten bij een stoplicht. Een man aan de andere kant van het zebrapad is druk aan het gebaren. Ik kijk achterom, maar zie dat er niemand achter me staat. Waarschijnlijk heeft ie het tegen mij. Ik werp een blik op de rolstoel en zie dat Oved er haast naast ligt. Wat nu? De man aan de overkant komt aangerend, net op het moment dat Oved door zijn knieen zakt en de rolstoel uitvalt. We proberen hem er samen in te sjorren, maar zonder resultaat. Er stopt een vrachtwagen midden op de weg, de bestuurder stapt uit en helpt mee. Enkele minuutjes later hijssen ze hem zo goed en zo kwaad als het gaat weer op z'n plekkie. Zijn broek helemaal afgezakt en zijn shirt is omhoog gekropen, waardoor je een heel stuk bloot lijf ziet. Ik schaam me diep voor alle scholieren die zich inmiddels om mij heel verzameld hebben. Wat moeten ze wel niet van me denken. Ik besluit er maar snel vandoor te gaan met Oved nu hij weer zit. 5 stappen verder hoor ik roepen achter me. Een vrouw staat de zwaaien met een slof. Ik werp een blik op de voet van Oved. En jawel, ook dat nog. Zijn slof verloren. Ik ren er naartoe, bedank haar vriendelijk en bedenk: 'kan ik hier ergens door de grond zakken'. Om het in Annika's woorden te zeggen: 'Dit kan echt niet'! Als we even later in de lift van Galey staan zegt Oved: 'I still feel the same about you'. Daar smelt je hartje toch van!
DE ZWERVER
In onze vrije dagen hebben we twee tripjes gemaakt, een naar Jeruzalem en een naar Eilat. In Jeruzalem ontmoetten we een man die op de hoek van de straat met een paar sjekel in zijn hand stond te rammelen. Evelien geeft in haar goodwill haar resterende geld aan de man. Kan hij vanavond weer wat te eten voor kopen. Hij kijkt wat bevreemd. Als we hem beter bekijken valt op hoe verzorgd hij is. Wanneer we in gesprek raken blijkt de man toch geen zwerver te zijn, oeps ;) Hij was vroeger verkoper bij de hof van Getsemané. Tegenwoordig hebben zijn zonen dat overgenomen. Hij vertelt ons dat de bomen in Getsemané genetisch gemodificeerd worden. Als verkoper heeft hij 60 jaar bij de deur gestaan. Iedere vijf jaar komen een aantal professoren langs die de bomen een spuitje geven. Hij vertelde ook dat de olijfbomen bij hem in het dorp, een stuk buiten Jeruzalem, de stammen al dikker zijn dan de bomen in Getsemané. Het is vreemd om te merken hoeveel 'Heilige plaatsen' er zijn bijbedacht en die puur door tourisme in stand worden gehouden. Dat Israël het Heilige Land is weet iedereen. Maar waar welke gebeurtenis waar heeft plaats gevonden is nergens met zekerheid te zeggen.
AFSCHEID
Vandaag was de laatste dag dat we gewerkt hebben in het Bethavoth. De tijd is echt voorbij gevlogen. Als afscheid hebben we pannekoeken gebakken voor de bewoners. Gisteren hebben we tot half 2 's nachts in de keuken gestaan om te bakken. Met appel, naturel of kaas. Op de 2e etage geven we een speach om onze dank voor de afgelopen weken te delen. Sommige mensen zitten zitbaar te smullen, anderen krijgen met moeite de hapjes weg. We hebben een kort gesprek met Emmanuel. We bedanken hem met 'toda raba' (dankjewel). Waarop hij ons bedankt met de woorden: 'because of your smoke', no smak.... I mean smile'. Leuke verspreking. Als we afscheid nemen van Elisabeth (bewoner) staan de tranen in haar ogen. De lieverd!
100 JAAR OUDE BILLEN
De oudste bewoonster van Galey wordt over anderhalve maand honderd jaar. Pas liep ik langs haar slaapkamer en zag bij toeval.. blote billen! In een ogenblik besefte ik me dat deze billen al bijna honderd jaar oud moesten zijn. Deze honderjarige vrouw heeft zoveel dingen gezien en ervaren. De gesprekken die we hebben gehad met mensen over hun levens, de holocaust en meer zijn ontzettend interessant. Het is bijzonder om te zien dat al deze mensen die vroeger officier, journalist, advocaat of andere belangrijke beroepen hebben uitgeoefend nu zo oud en hulpbehoevend zijn. Een vrouw vertelde me dat het leven niet gaat om carriere maken, om veel geld te verdienen. In dit huis gaat het er niet meer om om wie je was. Je bent alleen nog maar wie je bent. Een veel gehoorde quote is 'life goes on'. We zouden jullie nog veel meer kunnen vertellen over de joden, de vrienden die we hier hebben ontmoet en de christenen die hier onderling samenkomen. Maar dat komt in NL wel weer. Tot snel!
GALEY HA'OPERA
We hebben ons in de afgelopen weken verschanst in het verzorgingstehuis Galey Ha'Opera. Vlakbij de zee van Tel Aviv.
Het Hebreeuwse woord voor 'verzorgingstehuis' is 'Beth-a-vot-'. Beth is te vertalen met huis, a-vot is te vertalen met het meervoud van 'Abba', de vaderen. Vrij vertaald is het dus 'het huis van de vaderen'. De mensen wonen hier op drie verschillende verdiepingen. Wij werken beiden op een verschillende afdeling. In het begin was het vooral wennen. Alle mensen hebben zo hun eigenaardigheden. Een van de bewoners, Lea, piept de hele dag als een klein kind. Allemaal geluidjes aan elkaar. O-jeh, o-jeh, o-jeh, o-jeh, o-jeh of oeter, oeter, oeter, oeter, oeter, zou ze stiekem groot fan zijn van Romana? Het maakt het soms lastig communiceren, maar heeft ook z'n voordelen. Je hebt namelijk van die dagen waarop je besluit het eens anders te doen dan anders. Mali is een vrouwtje wat nooit praat. Weinig leven in haar ogen. Altijd dezelfde strakke blik. Als je bedenkt hoe leuk het is dat je gewoon van alles in het Nederlands kan zeggen, zonder dat ze door heeft wat je zegt, is hilarisch. Zolang je erbij lacht, zit het wel goed dachten we. Evelien waande zich voor een moment in sprookjesland en zei net als Roodkapje lachend tegen haar: 'wat hebt u een grote neus' (en denk: en wat een grote o-ren!'). Vervolgens wilde Mali de komende 5 minuten niets meer eten. Op het moment dat Jacob, zittende aan dezelfde tafel, vertelt dat Mali Dutch spreekt, is een soort van verslikken in een slok water. Gelukkig blijkt hij toch op Deutsch te doelen ;).
Een andere bewoner is Tsipi. Ook wel Tipsi. In haar glorie jaren was Tsipi een hoge en belangrijke officier in het Israelische leger, docente Engels en gids. Alles wat Tsipi zegt, komt er zingend uit. Alsof ze een rol heeft in een opera. In het leven van Tsipi is alles 'wonderful'. Als we op een gegeven moment aan het wandelen zijn zegt ze: I really like you, do you want to be my daughter'? Ik beloof voor de weken hier haar dochter te zijn. Eén van haar andere favouriete onderwerpen van gesprek is het vinden van een vriendje. Bij iedere wandeling drukt ze me weer op 't hart: 'I'm going to find a boyfriend for you'. 'You will send me a postcard?' is de zin die we minimaal 10 keer per dag horen. Hierna volgt altijd een standaardconversatie:
- ''You remember my name?'
'O yes, your name is Tsipi, right?'
- "What about the boyfriend? He needs to be clever and rich, right?"
"Rich is not important for me. But tell me when you find one".
- 'It's difficult to find you one, because you are so beautiful!'
"Thank you"
- ''Will you write to me?"
'Yes, ofcourse we will"
- "Tsipi, Galey Opera, there is only one Tsipi in the house".
Wat vervolgd wordt met het krampachtig vasthouden van de stoelleuningen, Tsipi sluit de ogen.. tot de volgende vijf minuten. "You remember my name?" blablabla.
Naast deze eigenaardigen geven veel momenten ons ook heel veel plezier. Mosje die zijn eten vaak over z'n hoofd uitsmeert of Amir die altijd op jacht is naar meer suiker en toetjes. W betrapten haar op heterdaad in de keuken toen ze haar sokken en broek vol stond te stoppen met toetjes. Een stelende bejaarde. We hebben hier in het bejaardentehuis ontzettend veel gelachen met en om bewoners. Gerard, een andere vrijwilliger hier, komt ook uit Nederland. Hij is als een vader voor ons (zoals zijn leeftijd ook acht). Hij komt al jaren achter elkaar in Israel en heeft hij hier veel contacten. Eén van de projecten waar hij ook aan meewerkt is de 'soupkitchen'. Hier wordt eten gemaakt om vervolgens uit te delen aan dakloze mensen in een park in Tel Aviv. Tijdens één van deze middagen ontmoeten we Daniel. Daniel is 6 jaar lang getrouwd geweest met een Nederlandse vrouw, daardoor spreekt hij een aardig woordje Nederlands. Tijdens het praten spettert hij er gezellig op los, waardoor je het slijm soms van je mond moest vegen. Hij droeg een soort zwembroek die heel wat maatjes te groot was. Hierdoor hangt zijn ene pijp halverwege zijn knie, de andere er een heel stuk boven. Dit matcht erg mooi bij zijn vest, die een beetje op dezelfde manier om zijn lijf hangt. Waarbij het ene touwtje van zijn vest een halve meter langer is dan de andere. Op zijn hoofd droeg hij een rood, groen, geel mutsje, eentje zoals van die bruine wietrokende bananenmannen op hun hoofd hebben. Alles te samen is het een heel aandoendelijk mannetje. Hij draagt deze muts omdat het hem naar eigen zeggen beschermt tegen de duivel. Eenmaal binnen in een goede omgeving zet hij de muts dan weer af :).
AVONTUREN MET DE BUREN
In ons dagelijks leven bewonen we een appartement (zie impressie foto)aan de overkant van de straat van het verzorgingstehuis. Op de 1e verdieping woont een man van rond de 25 waarmee we een klein avontuur hebben beleefd. Het begon allemaal met een vermoeden dat deze buurman niet helemaal te vertrouwen is. Zijn huis wordt platgelopen door allemaal jonge mannen en vrouwen. Wanneer we langslopen ruikt het regelmatig naar wiet. Soms vraagt iemand die langs komt aan ons 'you are also coming for smoking?'. Ook is de buurt waarin we wonen niet de beste buurt. Ons vermoeden groeide dat onze buurman wellicht een drugshandelaar is. Terwijl het gebruiken en dealen van drugs in Israel verboden is. Als er op een avond een aantal vrienden voor zijn appartement aan het wachten zijn, besluiten we de stoute schoenen aan te trekken. Evelien stapt erop af en vraagt 'Is you're friend a drugsdealer? There are so many people coming in and out every day, and when we pass his door we sometimes smells wiet'. De kerels kijken ons verbaasd aan en ontkennen. Volgens hen werkt de buurman als vastgoed adviseur en krijgt hij daarom vaak mensen op bezoek. We bedanken de mannen voor het gesprek en lopen door naar ons appartement. 15 minuten later horen we iemand hard naar boven rennen en wordt er agressief op de deur gebonkt. 'Open the door, open the door!' 'What did you said about me?!' schreeuwt de buurman. Annika doet net alsof ze nergens van afweet en reageert ontkennend. Misschien was het mijn vriendin? Als ze duidelijk maakt dat Evelien niet thuis is, maakt de buurman uiteindelijk rechtsomkeer. We glippen onze kamer in en bedenken dat het foute boel is. Er is niemand anders thuis en wij wonen op de bovenste verdieping. Even later wordt er weer aan de deur geschud en gebonkt: 'open the door, open the door!' We vliegen het appartement door op zoek naar plekken om te ontsnappen. Hoe hebben we zo stom kunnen zijn? Als onze agressieve buurman werkelijk een drugsdealer is, dan kan onze naïeve vraag best een vervelend einde krijgen. Om een lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk zijn we samen met een collega van het verzorgingstehuis naar buiten gegaan. De volgende dag zijn we een paar dagen naar Jeruzalem vertrokken en hoopten we dat de buurman bij terugkomst het hele voorval vergeten zou zijn. Helaas bleef hij de volgende dagen ook weer aankloppen als we alleen thuis waren. Voor ons was het best een beangstigende ervaring. Uiteindelijk liepen we hem bij toeval tegen het lijf en na een kort gesprek is het contact hersteld. Zoals hij zei: 'I only try to be nice to you'... Met die 'belofte' leven we sindsdien weer in vrede met hem (hoewel we 's avonds nog wel zachtjes naar boven
sluipen zodat de buurman de deur niet open doet).
MANNEN
Verder vermaken we onze dagen prima. In onze vrije tijd hebben we al heel wat afgewinkeld omdat de kleding hier zo leuk is. Zo waren we op een gegeven moment in een heel leuk winkeltje vlakbij ons appartement. De man was een absolute topverkoper. Hij gaf continue kussen op je voorhoofd, pakte je bij je nekvel als hij het ergens niet mee eens was en zei bij alles 'honey'. 'Honey, I will make a special price for you', 'honey, it's only 280 sjekel and 2 kisses'. 'This is beautiful and absolutly your colour, honey'. It's beautiful, honey'. 'O and take off your bra, honey, because the dress will better for you like that'. Haha! Mocht je een minderwaardigheidscomplex hebben, dan is Israel waarschijnlijk de beste plek om naartoe te gaan. We hebben ondertussen een flinke stapel briefjes met mobiele nummers verzameld, altijd handig ;). Onze topkandidaat is wel ene Maurisio, Fabricio of Esparanza. Hij spant de kroon door drie maal een facebookverzoek te sturen onder telkens een andere naam en nieuwe profielfoto. Hij kwam zelfs met een doos bonbonsjes op de proppen! Werden we niet op straat aangesproken dan zijn het de bewoners wel weer die vertellen hoe mooi je wel niet bent. 'Why you are so beautiful?'. Wij zeggen dan altijd maar dat God ons zo mooi gemaakt heeft.
BRUILOFT
Naast alle aandacht van mannen hebben we ook een heel leuk feestje mogen meemaken. Een aantal weken geleden ging een collega van het bethavot trouwen, Eli. Na twee dagen met hem samengewerkt te hebben vraagt hij of we bruidsmeisje en flowermeisje op zijn bruiloft willen zijn. Enigszins verbouwereerd stemmen we in met zijn verzoek. Heel wat dans- en oefenavondjes later, breekt dat eindelijk de bruiloft aan. Zijn verloofde, Asmait drukt ons nog op 't hart dat we niet 8.30 of 8.10 of 8.01 er moeten zijn maar 8.00. Een vergeten wekker later, haasten we ons in ons bruiloftkostuum naar de bruid toe. Een goed half uur later bereiken we het huis waar het allemaal staat te gebeuren. Hier blijkt iedereen net uit de veren. De meeste mensen moeten zelfs nog komen. Tja, op z'n Afrikaans. Dat hadden we kunnen weten natuurlijk.
De bruiloft zelf is echt fantastisch, wat een feest! Nog nooit zoveel gedanst en gelachen op een bruiloft. Het is dat Nederlanders zo houterig zijn anders hadden we gewenst dat het er op onze bruiloften ook zo aan toe zal gaan. Dit was echt een belevenis en een dag waar we super van hebben genoten.
UITGEHUWELIJKT
Op een gegeven moment kregen we een vreemde vraag. In Israel zijn veel vluchtelingen. Zij kunnen nergens heen, de regering speelt een gemeen spelletje want zei zeggen niet dat je het land uitmoet, maar maken het de vluchtelingen wel heel moeilijk. Ze kunnen bijvoorbeeld niet studeren, (waar Israeli's studiefinanciering krijgen), ze krijgen de tweederangsbanen en op allerlei manieren wordt hen het leven lastig gemaakt zodat ze ook niet willen blijven. We kregen de vraag of Evelien zou willen trouwen met een man (zie foto) om hem in het buitenland te krijgen. De man betaalt geld aan de vrouw. Zo snel als mogelijk scheiden ze weer van elkaar in het buitenland. Het gaat om het ondertekenen van een huwelijkscontract zodat deze man naar NL kan. We hebben er nog serieus overna gedacht ook, haha, voor het weet komen we getrouwd en al terug.
VINTAGE
We vinden het leuk om nog wat korte annekdotes te delen. Bijvoorbeeld deze over vintage. Anneke is gek van oude koffers. Bij toeval vinden we in het appartement vintage koffers onder een dikke laag stof. Vet cool. Deze koffers zijn van een ingenieur met de naam Paul Liberman geweest. Het zijn vier koffers en samen wegen ze wel 15 kilo. Maar we gaan toch proberen om deze mee naar NL te slepen. We hebben heerlijke discussies gehad over hóe we dat gaan doen met het extra gewicht. Het leuke aan dit verhaal is dat we erachter kwamen dat de eigenaar was overleden. Na een gesprekje met Ilgal - over het feit of we ze al dan niet mee kunnen nemen - komt Annika vrolijk meedelen: 'Goed nieuws, Paul Liberman is dood!'. Niet zo netjes, maar we hopen ze straks aan jullie te kunnen showen.
HET ONGELUKJE MET DE ROLSTOEL- EVELIEN
Oved is waarschijnlijk de meest relaxte persoon van de afdeling. Hij vindt altijd alles best. Vroeger is hij een bekende officier geweest in het leger, de rechterhand van één of andere belangrijke Israeli. Op een mooie dag besluit ik samen met hem te gaan wandelen. Als ik hem vraagt waar we heen zullen wandelen zegt hij: 'I prefer to go where you want to go'. Niet ver bij Galey Opera vandaan staan we te wachten bij een stoplicht. Een man aan de andere kant van het zebrapad is druk aan het gebaren. Ik kijk achterom, maar zie dat er niemand achter me staat. Waarschijnlijk heeft ie het tegen mij. Ik werp een blik op de rolstoel en zie dat Oved er haast naast ligt. Wat nu? De man aan de overkant komt aangerend, net op het moment dat Oved door zijn knieen zakt en de rolstoel uitvalt. We proberen hem er samen in te sjorren, maar zonder resultaat. Er stopt een vrachtwagen midden op de weg, de bestuurder stapt uit en helpt mee. Enkele minuutjes later hijssen ze hem zo goed en zo kwaad als het gaat weer op z'n plekkie. Zijn broek helemaal afgezakt en zijn shirt is omhoog gekropen, waardoor je een heel stuk bloot lijf ziet. Ik schaam me diep voor alle scholieren die zich inmiddels om mij heel verzameld hebben. Wat moeten ze wel niet van me denken. Ik besluit er maar snel vandoor te gaan met Oved nu hij weer zit. 5 stappen verder hoor ik roepen achter me. Een vrouw staat de zwaaien met een slof. Ik werp een blik op de voet van Oved. En jawel, ook dat nog. Zijn slof verloren. Ik ren er naartoe, bedank haar vriendelijk en bedenk: 'kan ik hier ergens door de grond zakken'. Om het in Annika's woorden te zeggen: 'Dit kan echt niet'! Als we even later in de lift van Galey staan zegt Oved: 'I still feel the same about you'. Daar smelt je hartje toch van!
DE ZWERVER
In onze vrije dagen hebben we twee tripjes gemaakt, een naar Jeruzalem en een naar Eilat. In Jeruzalem ontmoetten we een man die op de hoek van de straat met een paar sjekel in zijn hand stond te rammelen. Evelien geeft in haar goodwill haar resterende geld aan de man. Kan hij vanavond weer wat te eten voor kopen. Hij kijkt wat bevreemd. Als we hem beter bekijken valt op hoe verzorgd hij is. Wanneer we in gesprek raken blijkt de man toch geen zwerver te zijn, oeps ;) Hij was vroeger verkoper bij de hof van Getsemané. Tegenwoordig hebben zijn zonen dat overgenomen. Hij vertelt ons dat de bomen in Getsemané genetisch gemodificeerd worden. Als verkoper heeft hij 60 jaar bij de deur gestaan. Iedere vijf jaar komen een aantal professoren langs die de bomen een spuitje geven. Hij vertelde ook dat de olijfbomen bij hem in het dorp, een stuk buiten Jeruzalem, de stammen al dikker zijn dan de bomen in Getsemané. Het is vreemd om te merken hoeveel 'Heilige plaatsen' er zijn bijbedacht en die puur door tourisme in stand worden gehouden. Dat Israël het Heilige Land is weet iedereen. Maar waar welke gebeurtenis waar heeft plaats gevonden is nergens met zekerheid te zeggen.
AFSCHEID
Vandaag was de laatste dag dat we gewerkt hebben in het Bethavoth. De tijd is echt voorbij gevlogen. Als afscheid hebben we pannekoeken gebakken voor de bewoners. Gisteren hebben we tot half 2 's nachts in de keuken gestaan om te bakken. Met appel, naturel of kaas. Op de 2e etage geven we een speach om onze dank voor de afgelopen weken te delen. Sommige mensen zitten zitbaar te smullen, anderen krijgen met moeite de hapjes weg. We hebben een kort gesprek met Emmanuel. We bedanken hem met 'toda raba' (dankjewel). Waarop hij ons bedankt met de woorden: 'because of your smoke', no smak.... I mean smile'. Leuke verspreking. Als we afscheid nemen van Elisabeth (bewoner) staan de tranen in haar ogen. De lieverd!
100 JAAR OUDE BILLEN
De oudste bewoonster van Galey wordt over anderhalve maand honderd jaar. Pas liep ik langs haar slaapkamer en zag bij toeval.. blote billen! In een ogenblik besefte ik me dat deze billen al bijna honderd jaar oud moesten zijn. Deze honderjarige vrouw heeft zoveel dingen gezien en ervaren. De gesprekken die we hebben gehad met mensen over hun levens, de holocaust en meer zijn ontzettend interessant. Het is bijzonder om te zien dat al deze mensen die vroeger officier, journalist, advocaat of andere belangrijke beroepen hebben uitgeoefend nu zo oud en hulpbehoevend zijn. Een vrouw vertelde me dat het leven niet gaat om carriere maken, om veel geld te verdienen. In dit huis gaat het er niet meer om om wie je was. Je bent alleen nog maar wie je bent. Een veel gehoorde quote is 'life goes on'. We zouden jullie nog veel meer kunnen vertellen over de joden, de vrienden die we hier hebben ontmoet en de christenen die hier onderling samenkomen. Maar dat komt in NL wel weer. Tot snel!
-
12 Mei 2014 - 21:14
Imke:
Hallo!
Leuk reisverslag. Jullie hebben veel meegemaakt daar. Ik overweeg om volgend jaar in Israël stage te gaan lopen. Ik ben daarom benieuwd naar de ervaringen van anderen die er voor langere tijd zijn geweest. Wat is jullie ervaring met het Israëlische volk en de cultuur? Kun je snel je draai vinden daar en is het er veilig?
Ik ben benieuwd naar jullie reactie.
Groeten,
Imke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley